Pistacja chińska - opis i uprawa!

Dzień dobry!

 

Jeśli tu jesteś to z całą pewnością szukasz informacji o drzewie pistacjowym (Pistacia vera), jednak o tej roślinie na blogu jeszcze nie pisałam. Mam natomiast ciekawego krewniaka tego drzewa użytkowego - pistację chińską (Pistacia chinensis)! 

Początek jesiennego przebarwiania mojej doniczkowej pistacji chińskiej

 

Pochodzenie i występowanie

Gatunek ten został odkryty w XX wieku przez Ernesta Henry'ego Wilsona, podczas jednej z jego podróży do Azji. Będąc świadkiem jak pięknie przebarwia się jesienią, Wilson zerwał nasiona pistacji i sprowadził je do Anglii.

Pistacja chińska naturalnie występuje w centralnej i zachodniej części Chin oraz niekiedy na Tajwanie, a dokładnie na raczej górzystych terenach na wysokości 100-3600 m n.p.m, gdzie wchodzi w skład lasów. Obecnie hodowana jest jako drzewo ozdobne również w Ameryce Północnej. Tam stosowana jest jako doskonałe drzewo do miasta - wytrzymuje w trudnych warunkach miejskich. Niestety w Polsce nadaje się raczej tylko do uprawy w doniczce.

P.chinensis należy do rodziny Anacardiaceae, do której należy m.in mango, sumak czy perukowiec. Żadna z roślin należących do tej rodziny nie rośnie dziko w naszym kraju.

Wymagania

Chińskie drzewo pistacjowe lubi stanowiska słoneczne, natomiast glebę wilgotną i  bogatą w składniki odżywcze. Toleruje lekki cień, krótkie susze i praktycznie każdy rodzaj gleby - od piasku do gliny. W naszym klimacie można wystawiać je na zewnątrz niemal przez cały rok i chować na zimę w chłodnym, ale jasnym pomieszczeniu (tak jak to się robi z np. cytrusami).

Ponoć pistacja chińska nadaje się do uprawy w strefach 6-9, czyli teoretycznie na zachodzie Polski byłaby w stanie przeżyć przy odpowiednim okrywaniu. Sama spotkałam rosnące pistacje chińskie w Chinach w tej samej strefie co granaty, ale i kasztanowce czy sofory japońskie, więc myślę, że jest duża szansa na powodzenie w Polsce. 

 

Pień pistacji chińskiej w ogrodzie botanicznym w Xi'an w Chinach

Opis

Jest to drzewo liściaste, dorastające w naturze do 20 metrów wysokości i ładnej, okrągłej koronie. Kwiaty jeśli już się pojawią, są drobne i  raczej niepozorne - to owoce dają o wiele ładniejszy efekt, choć są niejadalne. Tylko Pistacia vera dostarcza jadalnych owoców. Pistacia chinensis czasem bywa wykorzystywana jako podkładka dla P. vera. Oprócz tego drzewa te są dwupienne - oznacza to, że do zapylenia potrzebujemy dwóch roślin - męskiej i żeńskiej.

Największą i najbardziej charakterystyczną zaletą pistacji chińskiej jest jej barwa na jesień - liście przyjmują krwistoczerwoną barwę. Dlatego większość zdjęć w internecie tej rośliny jest wykonanych na jesień.

Młode osobniki często wytwarzają kilka pni, co jest bardzo kłopotliwe w uprawie - najbardziej zależy nam na jednym, prostym pniu. Dlatego młode pistacje wymagają pielęgnacji oraz cięcia.

 

 
Słyszeliście o pistacji chińskiej? 

A może uprawiacie je już u siebie i chcecie podzielić się doświadczeniami? 

Daj znać poniżej!


Źródła:
http://efloras.org/florataxon.aspx?flora_id=2&taxon_id=200012703
http://www.missouribotanicalgarden.org/PlantFinder/PlantFinderDetails.aspx?kempercode=b641
http://www.npr.org/programs/talkingplants/profiles/pistaciachinensis.html